Przyczynki do kryzysu Edmunda

Jeżeli nie ma Boga, to jakoś sobie poradzimy, ale jeśli nie ma prawdy, za którą można by umierać, zaczyna się hard core
*(z tej perspektywy sam Bóg okazuje się ostatecznie nie prawdą wcieloną, ale wcieleniem prawdy, 
prawdą upostaciowioną, która nie stała się ciałem, ale Bogiem )

H. pisze: [człowiek] "(...) właściwe mu prawdziwe istnienie (...) ma i mieć może tylko w postaci zmagań o swą prawdę, o to, by samego siebie uczynić prawdziwym"

nie wiem, czemu  mamy tak silną potrzebę by się sami przed sobą usprawiedliwiać z istnienia, by się wewnętrznie uzasadniać, by się w nieskończoność potwierdzać

pojawia się pytanie, czy prawda jest absolutem - chyba też nie jest, bo jej charakter zostaje wyznaczony właśnie przez naszą potrzebę usprawiedliwienia - to ona stanowi ostateczny punkt odniesienia, który wymusza na prawdzie jej istotową (a przy tym wtórną) absolutność - to, że prawda nie może być byle czym
bo przecież nie mogę umierać za byle co

jakie to trywialne: jeśli nie ma za co umierać, nie ma po co żyć

problemy ze światem vol. 0

poczucie zagrożenia bierze się z przekonania, że jesteśmy bezbronni

a gdyby założyć, że świat jest równie bezsilny wobec nas, co my wobec niego?
a gdyby nasz brak wpływu na rzeczywistość była ostateczną gwarancją niezależności od niej?


bez względu na wysiłek pewne rzeczy pozostają bez zmiany
tak po prostu jest
więc
jeżeli tak jest, i nic tego nie zmienia, to, że tak jest, nie zmienia również niczego w nas samych

nie mam wpływu na rzeczywistość w takim stopniu, w jakim ona nie może zmienić mojego postępowania wobec niej
godząc się na brak zmiany daję sobie prawo do pozostania sobą

innymi słowy:
zgadzam się na przegraną, aby pozostać sobą

bezsilność okazuje się bastionem wolności

dlatego właśnie świat i ja wciąż mamy szansę pozostać w równowadze,
ale nigdy się nie spotkamy



 p.s. absolutnie bez związku z powyższym:

jeżeli wspólnota ufundowana jest na wykluczeniu, to nie jest wspólnotą

dziś albo albo i tertium non datur

eternal derrida

rodzimy się w konfrontacji, krzyżując spojrzenia - jeśli jesteś poza systemem odniesień, to jakby cię nie było dla siebie samego

cytat, którego nie sposób pominąć

"kochał ją bowiem tak bardzo, jak można kochać tylko kogoś, kto jest odbiciem nas samych w chwili największego smutku"
                                  

krążymy po tych samych ścieżkach, a jednak nie tracimy świeżości

kiedy wszystko jest equal w twoich oczach świat znów może być całością