warto odświeżyć : modne bzdury
polecam szczególnie tym, którzy sądzą, ze nazywanie gender "metodologią nauk humanistycznych" w czymkolwiek może pomóc - to świetnie brzmi, tylko że
1) dyskusja nad kwestią naukowości nauk humanistycznych toczy się prawie od dwu stuleci - bo tyle też mniej więcej Geisteswissenschaften sobie liczą,
2) a metodologia - o czym przekonać się można z lektury króciutkiej książeczki J.M. Bocheńskiego "Współczesne metody myślenia", którą kiedyś studenci III roku filozofii czytali w ramach przedmiotu o nazwie "Metodologia" (pewnie dzisiaj też czytają) - to teoria metody czyli sposobu postępowania - sformułować można ją dla każdej dziedziny. To, że dana dziedzina metodologię posiada, nie ma nic wspólnego z jej naukowością czy prawomocnością. Jeżeli zaś metodologię odnosimy do badań naukowych, staje się ona teorią zastosowania praw logiki do różnych dziedzin. Tak rozumiana metodologia stać ma na straży reguł poprawnego myślenia. Reguły poprawnego myślenia są uniwersalne (w wersji soft: intersubiektywne) i istniały także przed gender. Reguły mają też to do siebie, że są formalne - nie są nośnikiem treści - przyjętych w punkcie wyjścia aksjomatów czy założeń - ponieważ gender przyjmuje określone założenia - w punkcie wyjścia - trudno uznać, że stanowi zespół reguł. Jaki sens ma więc nazywanie gender „metodologią?”
Być może największa tragedia współczesnej humanistyki polega na tym, że niektórym jej przedstawicielom umiejętność wymawiania i kompilowania trudnych wyrazów myli się z umiejętnością myślenia.
(zastanawiam się dlaczego nikt nie mówi o tym, że wcale nie trzeba być zwolennikiem patriarchatu żeby dostrzegać problematyczność genderowej narracji. Może należałoby zacząć głosić równouprawnienie ludzi i pozwolić każdemu być tym, kim się czuje - kobietą, mężczyzną, albo czymś całkiem innym. Płeć nie jest kwestią wyboru, tylko poczucia - bo jeśli płeć jest kwestią wyboru i socjalizacji, dlaczego poseł Anna Grodzka nie wybrała bycia mężczyzną - chyba byłoby jej nieco łatwiej? )
polecam szczególnie tym, którzy sądzą, ze nazywanie gender "metodologią nauk humanistycznych" w czymkolwiek może pomóc - to świetnie brzmi, tylko że
1) dyskusja nad kwestią naukowości nauk humanistycznych toczy się prawie od dwu stuleci - bo tyle też mniej więcej Geisteswissenschaften sobie liczą,
2) a metodologia - o czym przekonać się można z lektury króciutkiej książeczki J.M. Bocheńskiego "Współczesne metody myślenia", którą kiedyś studenci III roku filozofii czytali w ramach przedmiotu o nazwie "Metodologia" (pewnie dzisiaj też czytają) - to teoria metody czyli sposobu postępowania - sformułować można ją dla każdej dziedziny. To, że dana dziedzina metodologię posiada, nie ma nic wspólnego z jej naukowością czy prawomocnością. Jeżeli zaś metodologię odnosimy do badań naukowych, staje się ona teorią zastosowania praw logiki do różnych dziedzin. Tak rozumiana metodologia stać ma na straży reguł poprawnego myślenia. Reguły poprawnego myślenia są uniwersalne (w wersji soft: intersubiektywne) i istniały także przed gender. Reguły mają też to do siebie, że są formalne - nie są nośnikiem treści - przyjętych w punkcie wyjścia aksjomatów czy założeń - ponieważ gender przyjmuje określone założenia - w punkcie wyjścia - trudno uznać, że stanowi zespół reguł. Jaki sens ma więc nazywanie gender „metodologią?”
Być może największa tragedia współczesnej humanistyki polega na tym, że niektórym jej przedstawicielom umiejętność wymawiania i kompilowania trudnych wyrazów myli się z umiejętnością myślenia.
(zastanawiam się dlaczego nikt nie mówi o tym, że wcale nie trzeba być zwolennikiem patriarchatu żeby dostrzegać problematyczność genderowej narracji. Może należałoby zacząć głosić równouprawnienie ludzi i pozwolić każdemu być tym, kim się czuje - kobietą, mężczyzną, albo czymś całkiem innym. Płeć nie jest kwestią wyboru, tylko poczucia - bo jeśli płeć jest kwestią wyboru i socjalizacji, dlaczego poseł Anna Grodzka nie wybrała bycia mężczyzną - chyba byłoby jej nieco łatwiej? )
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz